Nadat hij een joint teveel had gerookt raakte mijn neef in een psychose. Hij dacht dat hij bestuurd werd door Marsmannetjes. Al snel werd hij opgenomen op een psychiatrische afdeling van een ziekenhuis, waar hij met een angstige blik bewegingsloos op bed lag. Na een adequate behandeling, kwam er weer enig leven in hem. De behandelend arts vertelde dat het ernstig met hem gesteld was. Mogelijk was er sprake van schizofrenie, aldus de arts. Een langdurige vervolgbehandeling leek noodzakelijk. Klinische psychotherapie van minstens een jaar werd aanbevolen.

Ik vond het sneu dat hij, net uit een psychose, verward en onzeker over hetgeen hem overkomen was, te horen kreeg hoe ernstig het allemaal was. Hij had liever een hoopvoller verhaal te horen gekregen. Meer problemen had ik met de voorgestelde behandeling. Was dit de goede route? Een langdurige opname zou betekenen dat hij zijn werk zou kwijt raken. Doordat de kliniek ver uit de buurt van zijn woonplaats lag zou hij geïsoleerd raken van zijn vrienden. Bovendien zou hij een jaar lang verkeren onder mensen met veel problemen en zouden zij het referentiepunt worden voor zijn bestaan.

Ik wist de behandelaren ervan te overtuigen een andere afslag te nemen en te kiezen voor een lichtere diagnose, namelijk een kortdurende reactieve psychose in plaats van schizofrenie. De behandeling zou ook een andere route volgen. Hij zou weer stapsgewijs aan het werk te gaan, zodat hij vertrouwde dingen kon doen in een vertrouwde omgeving. Daarnaast zou ambulante therapie hopelijk voldoende zijn. Deze