Column

'Nu zie ik alleen uw ogen, en is uw microfoon aan?' Ik zucht; hoewel ik mijzelf met het oog op besmetting nu een stuk veiliger voel, zorgt het beeldbellen ook voor de nodige therapiehobbels.

Onlangs reed ik eindelijk weer eens een behoorlijke afstand in de auto. Dat was vanwege de COVID-19-maatregelen lang geleden. Zoals dat waarschijnlijk ook voor u geldt, werk ik sinds half maart vanuit huis. Voor onderwijs, training, overleg met collega's en patiëntbesprekingen ben ik snel overgegaan op beeldbellen.

'Ja, beide kinderen wonen bij elkaar in huis', antwoordt de verwijzer in de telefonische casusbespreking, op mijn vraag naar de gezinssamenstelling.

Op het moment gelden ook in Australië forse restricties om de COVID-19 besmettingen onder controle te houden, al is het hier zo dunbevolkt dat het even zoeken is naar iemand die je op een afstand van 1,5 meter kunt houden. Hier kennen we andere gevaren.

Nu de therapie is beëindigd en de laatste pil sertraline een maand geleden is ingenomen, zou alles weer bij het oude moeten zijn. Nu zou alles weer moeten werken zoals het eens deed, maar dan beter.

'Kom snel binnen en gedraag je rustig, dan doen ze je niks'. Nog niet bepaald gerustgesteld loop ik voorzichtig langs moeder en haar vier rottweilers de portiek van een flat in Amsterdam binnen.

In mijn werk kom ik veel kinderen tegen die geen contact meer hebben met een van hun ouders, meestal de vader. Die is 'uit beeld', wordt er dan gezegd.

Het is vrijdagavond en ik plof op de bank. Wat een dag! Terwijl ik dacht dat het een kantoordag werd, heb ik de dag doorgebracht in het ziekenhuis.

'Wanneer mag ik weer naar die mefrouw', vraagt Delano slissend aan zijn pleegmoeder? Delano is zes jaar oud en inmiddels is hij een jaar uit huis geplaatst.