Lachend onder de Martinitoren
'Kijk wat jullie bereikt hebben, wees daar trots op! Alle goeds voor de toekomst, voor jullie als gezin.' Terwijl ik afscheid neem van het gezin en zwaaiend naar mijn auto loop, denk ik terug aan het allereerste MST-CAN-gezin, jaren geleden.
Down Under: Mag ik een pleegmoeder?
Zeven jaar is ze als ik haar leer kennen, en al sinds haar derde jaar woont ze in een kindertehuis. Haar vader is overleden, dat weet ze. Haar moeder heeft ze al drie jaar niet meer gezien en ze blijft vragen waarom. In de vorm van een strip vertel ik haar dat zij een 'shaken baby' was en dat de dokter dacht dat haar ouders haar hadden pijn gedaan.
Missie geslaagd!
Dinsdag had ik een klusje als ervaringsdeskundige. Een klusje bij mijn oude ggz-familie waar ik drie jaar intensief in therapie ben geweest; mijn ggz-familie die - voor mij - van ondersteunende therapeuten zijn gepromoveerd tot collega's, elk met zijn of haar eigen ervaringen en ervaringsdeskundigheid.
Down Under: waar of niet waar?
Het was weer zo'n dag, al mijn cliënten worstelen met seksueel misbruik. De zestienjarige Kyra werd verliefd op een oudere man die haar geleidelijk aan volledig afhankelijk maakte.
Terug naar het verleden voor een betere toekomst
Het is begin februari als ik met Benjamin en zijn moeder plaatsneem op de bank naast de Kerstboom. De verdorde takken staan voor mij symbool voor het stilstaande huishouden waar Jeugdbescherming zich zo'n zorgen om maakt.
Down Under: Vechtscheiding
Als systeemtherapeut draaide ik mee in een programma voor kinderen die klem zitten tussen hun ruziënde gescheiden ouders. In vier gesprekken met de ouders wordt getracht helder te krijgen wat er nodig is om de kinderen uit hun benarde situatie te krijgen.
Hoop kan groeien
Mijn MST-CAN-supervisor heeft een nieuwe casus en vraagt of ik volgende week mee kan naar de intake. Vol nieuwsgierigheid lees ik alvast wat informatie door, want wellicht ga ik het betreffende gezin de komende negen maanden behandelen.
Down Under: het huilkransje
Het is zondagavond, op de kindergroep. De kinderen zijn net door hun ouders teruggebracht na een weekend thuis, en dat is altijd een moeilijk moment. De achtjarige Sven, een kind met autisme, is in klinische behandeling omdat zijn moeder hem niet meer aankon; hij was de baas in huis. Door hem naar de kliniek te brengen, heeft moeder de eerste stap gezet om de regie terug te krijgen. Maar zondagmiddag sloot Sven zich thuis op in de badkamer.
Goed voorbeeld doet goed volgen
‘Ha, hier Jasmijn!’ Ik sta naast mijn auto en zoek druk wuivend contact met Jasmijn. Op gepaste afstand uiteraard, want niets is zo gênant voor een vijftienjarige als dat je therapeut op het schoolplein staat. Jasmijn geeft me een knikje, zegt haar vriendinnen gedag, gooit haar sigaret weg en komt naar me toe lopen. Ze oogt wat somber met haar hoofd gebogen.
Down Under: hoe was je dag schat?
Via een supervisant werd ik gevraagd een familie te helpen met EMDR-therapie. De moeder en vier jonge kinderen hadden vader gevonden, die zich had opgehangen in de garage terwijl ze boodschappen de...
