Column
Laatste column
Dit is mijn laatste column voor Gz-psychologie. Enkele jaren geleden werd mij gevraagd om vaste columnist te worden voor dit tijdschrift. Ik zei meteen ‘ja'.
Besmuikte blikken
Aan het eind van het MDO wordt een casus ingebracht van 21-jarige vrouw, die tot voor kort werd misbruikt door haar vader. We gruwen collectief en denken mee over indicatie en behandelplan.
Koffie
Aan het begin van iedere werkdag en kort na elke lunchpauze, stond er een rij wachtenden voor de koffieautomaat van de ggz-instelling waar ik werkte.
‘Mijn cliënt had nog nooit zijn emoties gedeeld’
Mijn ene cliënt was die man van begin veertig, die al vanaf jonge leeftijd dagelijks blowde en die daarnaast nog voor zijn twintigste zeer regelmatig cocaïne snoof.
Een roedel katten
Psychologen zijn net katten, heb ik eens horen zeggen. Ze draaien om elkaar heen en halen naar elkaar uit, en ze blijven individualistisch. Psychiaters zouden dan meer als honden zijn; even tegen elkaar blaffen om duidelijk te maken wie er de baas is, en dan lekker samen rondrennen in een roedel
Aandachtsfunctionaris bakstenen
Net als in andere sectoren hebben werknemers in de ggz dikwijls nog andere taken naast die waarvoor zij oorspronkelijk zijn aangesteld. Voor zo'n taak zijn zij dan aandachtsfunctionaris.
Echte liefde heeft geen argumenten nodig
Sommige liefdes zijn onvoorwaardelijk. Argumenten zijn niet nodig; je houdt ergens van omdat je ervan houdt. Dat geldt kennelijk ook voor de leertherapie.
De opleideling als een kind van gescheiden ouders
Wie een psychologische BIG-opleiding volgt, is als een kind van gescheiden ouders; met 'vader praktijk en moeder wetenschap'. Dit fenomeen ontstaat volgens mij onder andere door het gat tussen de master Psychologie en de post-masteropleiding tot gz-psycholoog.
