Iedereen zit op de afgesproken plek. De paniek is voelbaar, maar aan de buitenkant draagt ze haar masker. Het ruikt naar rook en stress, maar vader en dochter práten, na elkaar vijf jaar niet te hebben gezien. Ook bij mij giert spanning door mijn lijf, want ik heb deze ontmoeting ‘veroorzaakt’. Mijn collega en ik kijken elkaar aan; wanneer gaan we het gesprek ‘sturen’, zodat deze luchtige praat overgaat naar iets stevigers? Wij zijn ervan overtuigd dat deze ontmoeting iets kan helen, en dat het veiliger is als wij erbij zijn, maar spannend is het wel.

Hoe kwamen we hier terecht? De traumatherapie was afgerond:

Op de afsluitend bedoelde vraag ‘Kunnen we nog iets voor jou betekenen?’ volgde uiteindelijke deze ontmoeting. Dat kostte zes maanden voorbereiding: overleg met justitie, gesprekken met vader en zijn therapeut, overleg met moeder, zusje en met de cliënt. Het ging om wensen, grenzen, gevolgen en bezwaren rondom het (verbreken van) het contactverbod. Maar hier zitten we dan; vijf jaar geen contact is lang in de ontwikkeling van een puber naar volwassenheid. Vader herkent zijn dochter nauwelijks, hij durft haar eerst haast niet aan te kijken en zegt maar weinig over zijn tijd in de gevangenis. Dochter bepaalde de opstelling: vader schuin tegenover, met mijn collega naast hem, ik naast haar. Mijn hart bonkt, want ik ben maar 1,62 lang en deze grote gespierde man met tattoos heeft wèl zijn kinderen misbruikt. Toch stel ik hem al een uur lang moeilijke vragen, zoals ‘Ze is bang dat je haar weer gaat misbruiken als zij jou dichterbij laat komen. Ben je dat van plan?’ Vader schrikt, verzacht en buigt zijn hoofd ‘Ik heb spijt, ik heb niet goed voor jou en je zusje gezorgd. Daarom werd ik opgesloten. Ik heb mezelf buitenspel gezet. Dat spijt me. Ik zal je nooit meer zo aanraken. Ik wil een vader voor je zijn.’ Ze willen allebei heel graag weer een vertrouwde vader-dochter-relatie. Ik weet niet of dat gaat lukken, maar de eerste stap om dat te gaan onderzoeken, is gezet.