Nu de zzp’ers sinds handhaving van de wet op schijnzelfstandigheid (DBA) de wacht is aangezegd en een deel van de vaste krachten met vakantie is, wordt pijnlijk duidelijk met hoe weinig we over zijn. We moeten steeds meer werk doen met steeds minder mensen, maar hoe? Tot nu toe leken we maar één reflex te hebben, harder lopen; nog meer cliënten op een dag zien, even een paar rapportages tussendoor, de lunch overslaan, steeds later naar huis. Tot de grens bereikt is. Bij sommige teams is het kantelpunt zelfs al overschreden: er zijn zó weinig mensen over dat degenen die nog staan, op omvallen staan.

Managers schuiven met het weinige personeel en voegen teams samen. Alsof de aantallen dan wel kloppen. We zitten dan wel met meer mensen aan het ochtendoverleg, maar door het samenvoegen is ook het cliëntenbestand verdubbeld. Anders werken dan? Nog niet zo lang geleden zat een derde van ons team thuis met een burn-out. Op de oude voet doorhollen zou alleen maar meer uitval van collega’s betekenen. We moesten wel een nieuwe weg inslaan. Dat deden we, we vertraagden onze pas. We vroegen meer cliënten naar kantoor te komen, dat scheelde een huisbezoek. En als het goed ging, konden we dan misschien eens een bezoekweekje overslaan? Lukte het de cliënt om zelf met de bewindvoerder te bellen? Konden we toewerken naar afronding?