Soms is een uitspraak van een tuchtcollege ronduit ongelukkig, zoals een recente uitspraak in een zaak waarin een psychiater was blijven investeren in de behandelrelatie, terwijl haar patiënt op eigen initiatief naar een alternatieve kliniek in het buitenland was vertrokken.
Een patiënt met chronische en complexe problematiek was onder behandeling bij een FACT-team. De behandelrelatie verliep moeizaam. Op een gegeven moment gaf de patiënt aan naar een alternatieve kliniek in het buitenland te willen gaan. Hij vroeg de psychiater voor zes weken medicatie voor te schrijven.
De psychiater stond hier niet achter. De behandelmethode van de buitenlandse kliniek was volgens haar niet gebaseerd op wetenschappelijke inzichten en zij zag het plan van de patiënt niet als een realistische behandeloptie. Desondanks zette de patiënt zijn plan door. Zijn psychiater schreef hem wel de medicatie voor, probeerde tijdens de opname contact met hem te blijven houden en sprak af hem na terugkomst in Nederland weer te zien.
Zelfmoord
Tijdens de opname in het buitenland pleegt de patiënt echter zelfmoord. Zijn echtgenote dient vervolgens een tuchtklacht in, onder meer omdat de psychiater onvoldoende regie zou hebben gevoerd over de behandeling.
Het had voor de hand gelegen dat het tuchtcollege deze klacht ongegrond had verklaard en had geoordeeld dat het juist bij kwetsbare patiënten belangrijk is om te blijven investeren in de behandelrelatie, ook als zij onverstandige dingen doen. Maar helaas concludeert het tuchtcollege anders: ‘Het college is van oordeel dat (…) als dat geen resultaat had, zij (als noodrem) de behandelrelatie had moeten beëindigen. Immers, D was een zeer kwetsbare patiënt met een complexe problematiek, waarvoor zij de zorg had en verantwoordelijk was voor de behandeling. Als dat niet mogelijk blijkt (en die situatie heeft zich ook daadwerkelijk voorgedaan, hetgeen te voorzien
