De Netwerkintake is een herstelondersteunende en netwerkgerichte probleemanalyse. In dit artikel introduceren we de Netwerkintake aan de hand van een casus en laten we zien hoe deze werkwijze bijdraagt aan een andere manier van denken binnen de ggz.
De komende jaren neemt de vraag naar geestelijke gezondheidszorg verder toe. Dit heeft impact op de wachtlijsten, en uitgaande van een beperkte groei aan ggz-professionals betekent dit dat er per professional meer cliënten geholpen moeten worden. Wanneer de kloof tussen zorgvraag en zorgaanbod verder toeneemt, dreigt een zorginfarct.1 Dit vraagt om optimale inzet van de eigen (veer)kracht van cliënten en hun netwerk, samenwerking in de zorgketen en de inzet van (digitale) middelen.2 Om te blijven voldoen aan de publieke waarden van adequate, toegankelijke en betaalbare zorg, zouden behandelingen beter moeten aansluiten bij de krachten en eigen hulpbronnen van cliënten. Wanneer daarbij de behoefte van de cliënt als uitgangspunt voor de behandeling wordt genomen in plaats van de DSM-classificatie, spreken we van herstelondersteunende zorg.
In herstelprocessen behoren de mogelijkheden en krachten van de cliënt centraal te staan. Aan herstel werken is een uniek en dynamisch proces dat cliënten hoofdzakelijk zelf doen, ongeacht of ze in zorg zijn binnen de ggz. Mensen hebben immers zelf de regie over hun leven. Ondersteuning van anderen (en van de zorg) zou moeten aansluiten bij dit persoonlijke proces.
Netwerkgerichte, of integrale zorg gaat over zowel de samenwerking tussen cliënten en hun naasten (het informele netwerk) als over de samenwerking met en tussen verschillende zorgprofessionals (het formele netwerk). Domeinoverstijgend samenwerken kan van meerwaarde zijn voor cliënten van wie de zorgvraag en -behoefte verder reiken dan de grenzen van een enkele organisatie3 en dit vergroot de kans op succesvol
