We zien de laatste tijd steeds meer jonge vluchtelingen in onze behandelkamers. Hoewel vluchtelingen, – uit alle windstreken -, natuurlijk een heel diverse populatie vormen, speelt een aantal gemeenschappelijke elementen een rol.1 Zo zijn er in hun voorgeschiedenis bijna altijd traumatische gebeurtenissen te vinden: oorlog of vervolging in het eigen land, moeilijke situaties tijdens het vluchten, vaak zelfs gevangenschap onder slechte omstandigheden en marteling. Daardoor komen posttraumatische stressstoornissen (PTSS) veel bij hen voor.2 Verder is er veel verlies. Verlies van personen die gedood of vermist zijn, waarbij vaak het laatste moeilijker te dragen is. Verlies van eigendommen, zoals huizen en land, en ook persoonlijke eigendommen die veel voor een mens kunnen betekenen zoals foto’s en diploma’s. Verlies en traumatisch verlies leiden vaak tot gecompliceerde PTSS en depressies, zeker bij jongeren.3

Ook dienen vluchtelingen zich aan te passen aan een nieuw land en een nieuwe cultuur. Dat betekent niet enkel een nieuwe taal leren en op een heel cultuureigen manier leren omgaan met anderen, maar ook hun weg te vinden in de andere, multiculturele samenleving. Daarbij is de aanpassing aan in het nieuwe land levende landgenoten niet de minste opgave. Aanpassingsstoornissen komen dan ook frequent voor.4 Ten slotte is er de dreiging van marginalisatie. Het regeringsbeleid in Nederland houdt in dat vluchtelingen over het hele land verspreid worden. Op die manier is het voor vluchtelingen vrij moeilijk om zich aan te sluiten bij groepen land- of cultuurgenoten. Verder is de arbeidssituatie voor vluchtelingen