In deze zesdelige interviewserie gaat journalist Antoinnette Scheulderman in gesprek met mensen die weten dat ze niet lang meer te leven hebben. Samen verkennen ze de grote levensvragen in de laatste fase van hun bestaan. In een openhartig en intiem gesprek blikken ze terug op het geleefde leven. Hoe is het om te weten dat je gaat sterven? Wat laat je na? Waar heb je spijt van? Krijg je met de dood in het vizier antwoord op de vraag die iedereen zich wel eens stelt: wat is de zin van het leven? En: reageert de omgeving ondersteunend en begripvol, of is ongeneeslijk ziek zijn vooral een eenzaam proces?

Antoinnette Scheulderman: ‘Mijn afscheidsinterview met Marc de Hond voor Volkskrant magazine behoort tot de best gelezen stukken in de krant ooit. Er kwamen honderden reacties op, vooral van mensen die door zijn inzichten over omgaan met de naderende dood zelf waren aangezet tot nadenken over dat moment – een moment dat onherroepelijk voor ieder van ons komt.’

In de serie spreekt Scheulderman onder andere met de 40-jarige Eliza, moeder van twee zoons (10 en 5 jaar), die vanwege uitzichtloos psychisch lijden voor euthanasie koos. Zij overleed 24 dagen na het gesprek. Scheulderman: ‘In de laatste fase van iemands leven valt alle opsmuk weg. Er wordt met een heel andere blik naar de waarde en de eindigheid van het leven gekeken. De ene geïnterviewde legde zich neer bij de aanstaande dood, de ander verzette zich er juist zo lang mogelijk tegen. De gesprekken waren soms emotioneel, soms nuchter, maar voor mij vooral inspirerend. Ik hoop dat luisteraars dat ook zullen ervaren.’

Webredacteur GZ-Psychologie

In deze adembenemend goede televisieserie staat een dertienjarige jongen centraal, die wordt beschuldigd van moord. Het gaat hierbij niet om de vraag of hij schuldig is of niet, het gaat om de vraag wat hem ertoe heeft gedreven en in welke omgeving hij opgroeit.

Elk van de vier afleveringen duurt circa een uur en is opgenomen in één take, waardoor je de gebeurtenissen in real time beleeft en sterk het gevoel krijgt dat je overal zelf bij bent. In de eerste aflevering staat de arrestatie van de dertienjarige Jamie centraal. In de tweede aflevering gaat de politie op zijn middelbare school in gesprek met verschillende leerlingen. Deze ontluisterende aflevering laat de toxische schoolomgeving zien waarin social media en de druk die jonge mensen op elkaar uitoefenen tot grote problemen kunnen leiden. In de derde aflevering, misschien wel de meest huiveringwekkende, staat een psychologe centraal die Jamie bezoekt. Tenslotte wordt na een jaar de impact van de gebeurtenissen op de familie getoond.

De serie is niet echt gebeurd, maar is geïnspireerd op soortgelijke zaken. Stephen Graham, een van de schrijvers van de serie (tevens de acteur die de vader van Jamie speelt) wilde met deze serie laten zien wat er momenteel omgaat in de hoofden van jonge mannen en wat male rage en toxic masculinity kunnen veroorzaken. Zijn doel: ‘We wilden dat je naar dit gezin zou kijken met het besef: oh mijn god, dit zou ons kunnen overkomen! Wat hier gebeurt, is echt voor ieder gezin de grootste nachtmerrie’.

Hoofdredacteur GZ-psychologie