Ze was hoofdredacteur van het Nederlandse Handboek Ouderenpsychiatrie en deed in Leiden jarenlang onderzoek naar psychische stoornissen bij ouderen. In 2018 nam prof. dr. Roos van der Mast afscheid van het Leids Universitair Medisch Centrum. Een gesprek met een pionier in de ouderenpsychiatrie.
Bent u uw hele loopbaan al met ouderenpsychiatrie bezig geweest?
‘Nee, zeker niet. Ik was aanvankelijk zelfs niet van plan om na mijn afstuderen voor de psychiatrie te kiezen. Ik wilde chirurg worden en ik heb ook naar een opleidingsplaats gesolliciteerd, maar dat was kansloos, want in die tijd kwamen vrouwen nog nauwelijks voor het beroep van chirurg in aanmerking. De hoogleraar bij wie ik solliciteerde zei letterlijk: het feit dat mijn dochter jenever drinkt, wil nog niet zeggen dat vrouwen chirurg kunnen worden. Die quote heb ik altijd onthouden.’
Was u niet woedend?
‘Ach nee, die afwijzing lag wel een beetje in de lijn der verwachting. In die tijd mocht je bijvoorbeeld tijdens je opleiding tot specialist ook niet zwanger worden. Dan vloog je eruit. Het was ook uit een soort recalcitrantie dat ik toch heb gesolliciteerd. Daarna wist ik niet zo goed wat ik wilde. Om geld te verdienen, en omdat het me wel interesseerde, ben ik als arts-assistent op therapeutisch centrum De Viersprong in Halsteren gaan werken. Dat beviel me zo goed, dat ik de opleiding tot psychiater ben gaan volgen. Na mijn opleiding, met daaraan gekoppeld een keuzejaar psychotherapie, kreeg ik een aanstelling als staflid in het Dijkzigt ziekenhuis, het huidige Erasmus Medisch Centrum, waar ik onder meer te maken kreeg met patiënten die na een hartoperatie een delirium hadden gekregen. Ik vond dat zo intrigerend dat ik er meer van wilde weten. Daarom ben ik toen een promotieonderzoek gestart naar factoren die bijdragen aan het
