In de tijd dat ik de kerk bezocht, was er een simpele uitweg. Ik bekende schuld via het ‘mea culpa’ (mijn schuld), waarna de priester uit naam van God vergiffenis schonk. Voor ernstige fouten had je zelfs het ‘mea maxima culpa.’ Het is een mooi systeem: fouten maken, vergiffenis vragen en vergeven worden. Meestal kwam ik er genadig af: het bidden van een paar weesgegroetjes was voldoende om de kerk schuldvrij te verlaten. Ik heb het geluk dat ik katholiek opgevoed ben. Menig geloofsopvatting kent geen vergiffenis en wrijft de schuld er dieper in.

Aangezien ik niet meer geloof, is deze vorm van schuldsanering voor mij uitgesloten. Ik heb overwogen om bij alles aan mijn vrouw vergiffenis te vragen in plaats van aan God. Volgens mij werkt dat niet. Mijn vrouw wil wel graag gelijk hebben, maar houdt er niet van als ik als een schoothondje achter haar aan loop en voortdurend ‘sorry’ roep. Een beetje tegenwicht is noodzakelijk om mijn mannelijkheid overeind te houden.

Bij ons thuis hebben we een noodoplossing bedacht om de schuldvraag en schuldgevoelens te neutraliseren. We hebben de schuld verdeeld over de dagen van de week. Gaat er op maandag iets fout, dan is het mijn schuld. Op dinsdagen is het altijd de schuld van mijn vrouw en woensdag is mijn zoon de pineut. Het scheelt veel discussie. Je hoeft alleen op de kalender te kijken en je weet wiens schuld iets is. Het is klip en klaar, het voorkomt veel ruzie en ridiculiseert elk schuldgevoel.

Komen we terug op de deuk in de auto. Dat is op vrijdag gebeurd. Op vrijdagen is alles de schuld van de katten. Dat de katten geen auto kunnen rijden, doet er niet toe. Het is vrijdag. Dan is alles hun schuld. Zo simpel is dat.