Waarom dit pleidooi?
‘In onze ogen is er op dit moment binnen de Klinische Psychologie sprake van twee samenhangende problemen. Aan de ene kant is het voor wetenschappers die ook een klinische ambitie hebben, – die patiënten willen behandelen en in die context onderzoek willen doen -, lastig om een BIG-registratie te halen. Daarvoor moet je namelijk eerst een opleiding volgen om een aanstelling in een ggz-instelling te kunnen krijgen, maar instellingen staan niet te trappelen om een van hun schaarse opleidingsplekken in te leveren, terwijl ze al een wachtlijst hebben. Daar komt bij dat ook universiteiten die ambitie van hun medewerkers niet echt aanmoedigen. Alle beloningsparameters voor universitaire medewerkers staan afgesteld op zoveel mogelijk publiceren. Je kunt aan de universiteit eigenlijk alleen maar carrière maken door je als onderzoeker te profileren. Om daarnaast een intensieve opleiding te volgen is een zware kluif.’
Wat betekent dat?
‘Gevolg is dat de klinische praktijk onvoldoende is ingebed in het wetenschappelijk onderzoek. Naar veel vragen die in de praktijk leven, vragen waar behandelaars in hun dagelijks werk tegenaan lopen, worden weinig of geen studies verricht. Er wordt op universiteiten weliswaar flink wat psychologisch onderzoek gedaan, maar meestal gaat het dan om studies naar relatief eenvoudige problemen, zoals naar angststoornissen, omdat je daarvoor gemakkelijk studenten als proefpersoon kunt gebruiken. In de praktijk worstelen behandelaars vaak met zwaardere psychopathologie, maar voor onderzoek naar zulke ernstige problemen zijn wetenschappers nodig die ook zelf in de praktijk werken. De situatie bij
