We bellen aan voor een huisbezoek. De voordeur kan nog maar net open door de opgestapelde spullen. Eenmaal binnen, banen we ons een weg door het overvolle huis van de patiënte.
Mensen met een verzamelstoornis (‘hoarding’) hebben een aanhoudende moeite om bezittingen weg te doen (ongeacht de werkelijke waarde). Bij het merendeel van de patiënten is tevens sprake van het excessief verwerven/binnenhalen van spullen. De geschatte prevalentie van een verzamelstoornis ligt rond de 2,5% en een verzamelstoornis ontstaat doorgaans reeds op jonge leeftijd (gemiddeld 13,4 jaar).1-2 Ongeveer 70% van de patiënten met een verzamelstoornis heeft een comorbide stemmings en/of angststoornis en bij 20-30% van de patiënten is er ook sprake van ADHD.3 Vaak staat ook het gezinsfunctioneren onder grote druk, mede doordat ongeveer de helft van de patiënten nauwelijks tot geen ziekte-inzicht heeft.4 Zonder behandeling is het beloop van een verzamelstoornis chronisch en nemen de symptomen in de loop der tijd lineair toe. Op termijn kan dit resulteren in een overvolle woning met alle gevolgen van dien, waaronder: brandgevaar, ruimte die niet/nauwelijks nog functioneel benut kan worden en overlast door ongedierte of stank. Soms is de overlast dermate ernstig dat wordt besloten tot een verplichte huisontruiming, wat door patiënten doorgaans als zeer traumatiserend wordt ervaren.
‘Schatzoeken’ in kringloopwinkels
Onze patiënte is een 67-jarige, hoogopgeleide vrouw met als primaire diagnose een verzamelstoornis met beperkt ziekte-inzicht. Tevens is bij haar sprake van comorbide ADHD. Patiënte woont alleen, heeft twee volwassen kinderen en drie kleinkinderen.
