Lichtelijk gespannen stap ik in de auto. ‘Hoe zal Hugo deze keer op mij reageren?’, vraag ik me af. Vorige week heb ik een heftige sessie gehad met Hugo, zijn moeder Martha en haar vriend Felix. Hugo raakte behoorlijk over de kook toen er door drie volwassenen continu gesproken werd over zijn gespijbel en vechtpartijen op school.

‘Wat flik je me nou, ik ga me niet door jullie laten vertellen wat ik moet doen, rot maar op uit mijn huis!’ Helaas werd dit een tirade van vijftien minuten, het lukte ons niet hem te kalmeren of om een time-out in te zetten. Als Martha, Felix en ik na een aantal waarschuwingen naar de keuken gaan en daar praten, pikt Hugo dat niet. Hij blijft ons bestoken met geschreeuw, gescheld en verwensingen. Gelukkig zit het uur er bijna op en sta ik op het punt om te vertrekken. Eenmaal in de auto bel ik mijn collega om stoom af te blazen: ‘Wat me nu toch gebeurde.’ Ook bespreek ik met mijn supervisor hoe ik hier het best mee om kan gaan en we maken een plan. De volgende sessie zal ik goed beslagen ten ijs komen!

De samenstelling van aanwezigen in de MST-CAN sessies wisselt van afspraak tot afspraak. Tot nu toe lukte het Martha en Felix niet om de 14-jarige Hugo erbij te betrekken. Het is duidelijk dat hij geen zin heeft in hulpverlening en moeilijke gesprekken. Hugo’s vader is al vroeg overleden en