De vierenvijftigjarige Bernice had in de afgelopen twee maanden al vijf keer naar de praktijk gebeld om te vragen wanneer ‘die blonde vrouw die mensen geneest’ er weer zou zijn. De trauma-clinics die ik in haar dorp houd, worden onregelmatig gepland en ze was kennelijk ongeduldig. De doktersassistente had haar naar een lokale psycholoog verwezen, maar daar was ze niet naar toe gegaan, vertelde ze. Die kon geen EMDR en dat had haar zo goed geholpen de vorige keer. Ze had een paar weken goed geslapen en zich erg blij en ontspannen gevoeld.
Maar daarna waren er andere jeugdherinneringen boven gekomen waar ze nu behoorlijk last van had. Ze vertelde dat haar vader, die alcoholist was, steeds meer was gaan drinken sinds haar moeder was overleden. Bernice was toen zes. Ze moest bij hem in bed slapen en hij en zijn vrienden misbruikten haar regelmatig. Op een avond waren ze thuis weer eens flink dronken geworden. Haar vader was al naar bed en zij sliep op de bank in de woonkamer (reden onbekend). Een van zijn vrienden, stomdronken en stinkend naar eten en sigarettenrook, begon haar te betasten. Ze probeerde weg te kruipen onder de dekens en herinnerde zich dat ze alleen maar kon denken: ‘sterf, sterf, sterf!’ Toen richtte de man zich op en zakte met zijn armen wijd achterover op de bank. Ze hoorde hem rochelen en na een tijdje keek ze onder de deken door. Hij stikte in zijn eigen braaksel
