Het is vrijdagavond en ik plof op de bank. Wat een dag! Terwijl ik dacht dat het een kantoordag werd, heb ik de dag doorgebracht in het ziekenhuis. De ochtend begon met intervisie met mijn collega’s, waarna ik in mijn auto stapte naar Joelle, een 34-jarige vrouw en moeder van vier kinderen van wie de vaders niet meer in beeld zijn. Joëlle is 35 weken zwanger van een tweeling en staat er helaas alleen voor; ook van haar derde partner – de aanstaande vader – ontvangt zij weinig steun.

Wat een last moet zij dragen en dan zijn ook nog de vijfde én zesde op komst, denk ik ongerust. De steun die ik haar als therapeut bied, kan zij zeer waarderen, maar ik ben na negen maanden behandeling ook weer weg. In de behandeling richten we ons onder andere op het sterken van haar netwerk, maar Joëlle vindt het lastig om meer op haar netwerk te vertrouwen en om mensen om hulp te vragen.

Zo ook vanochtend. Joëlle had een afspraak met de gynaecoloog in het ziekenhuis en toch heeft ze niemand gevraagd om met haar mee te gaan. Direct na onze sessie heb ik tijd om mee te gaan naar het ziekenhuis en om op de vier kinderen te letten, terwijl Joëlle geduldig de laatste controle ondergaat. Ze is pas drie maanden geleden gestopt met alcohol en staat onder strenge controle. En dan gebeurt waar ik onbewust al bang voor was: tijdens de controle