Therapeutisch Psychologisch Onderzoek (TPO) wordt gekenmerkt door een samenwerking tussen cliënt en onderzoeker. Dat helpt cliënten om zichzelf beter te begrijpen en om meer vertrouwen te krijgen in zichzelf en de ander.
© matiasdelcarmine / stock.adobe.com
Mensen met persoonlijkheidsstoornissen hebben klachten waar de meeste mensen wel eens last van hebben, maar hun ideeën over zichzelf en de wereld zijn vaak ‘vastgeroest’. Daarnaast hebben ze vaak te weinig, of juist te veel, controle over hun emoties en impulsen en hebben ze een geschiedenis van slechte ervaringen met anderen. Hierdoor zijn ze zich gaan afsluiten van anderen, waardoor ze weinig begrip of waardering hebben voor andermans ervaringen en drijfveren, ze amper op anderen durven te vertrouwen en moeite hebben om uiteenlopende gezichtspunten te tolereren.1,2 Dit alles maakt ook dat zij ambivalent staan tegenover veranderingen. Mensen met persoonlijkheidspathologie willen begrip voor de moeilijkheden die ze ervaren en hulp om deze problemen te overwinnen, maar ondanks de juiste classificatie en doorverwijzing voor een evidencebasedbehandeling, slaagt de behandeling niet altijd.
Timing persoonlijkheidsdiagnostiek
Te vaak worden cliënten pas aangemeld voor persoonlijkheidsdiagnostiek bij het mislukken of vastlopen van een lopende behandeling. De oorzaak hiervan kan onder meer gelegen zijn in de nu al jaren slepende discussie over de functie en het nut van psychodiagnostiek. Het spanningsveld tussen geld, tijd en effectiviteit heeft de diagnostiek veelal verschraald tot enkel classificatie. Bovendien is er veel meer wetenschappelijke evidentie voor classificerende dan voor ‘verklarende’ diagnostiek.2 Een classificatie zegt echter niets over de oorzaak van een stoornis. Om van een echte diagnose te kunnen spreken, is er naast een classificatie ook een ‘casusconceptualisatie’ nodig.2 Deze komt bij voorkeur tot stand in de
