Sommige kinderen groeien op met een ouder die een psychisch probleem of verslavingsprobleem heeft, met alle mogelijke gevolgen van dien. Worden zij in de volwassenenpsychiatrie wel gezien, en welke zorg hebben zij nodig?
© Pixel-Shot / stock.adobe.com
Kinderen van ouders met psychische problemen (KOPP) lopen een verhoogd risico om zelf ook psychische problemen te ontwikkelen.1 Hulpverleners in de volwassenenpsychiatrie moeten deze risicogezinnen kunnen herkennen, begeleiden en ondersteunen. De gedeelde overtuiging binnen de KOPP-zorg is dat we deze gezinnen uiteenlopende interventies moeten aanbieden.2 Psychiatrisch ziekenhuis Sint-Jozef (BE) heeft een zorgaanbod van gezinsinterventies, ouderinterventies, kind-interventies en sociaalmaatschappelijke interventies. Hiermee houden we rekening met de bredere context van psychische en/of verslavingsproblemen, en met de mogelijk nadelige effecten op de kinderen.
Casus
Een 42-jarige man meldt zich met een alcoholprobleem. Hij vertelt over zijn co-ouderschap over zijn tienjarige dochter. De ex-partner is op de hoogte van zijn opname. Bij zijn motivatie voor de opname noteert hij uitspraken van zijn dochter (10), zoals ‘papa, je glas ruikt vreemd’, en ‘papa, moet je alweer naar de winkel?’ Hij hoopt dat zijn problemen geen negatieve gevolgen hebben voor haar ontwikkeling. Ze mist hem, maar hij schaamt zich en weigert haar bezoek.
Gezinsinterventies
Het multidisciplinair team organiseert allereerst een systemisch contextgesprek. Daarin wordt besproken welke impact de verslaving heeft op het leven en de sociale relaties van de betrokkenen. Vaak komen jongvolwassen kinderen mee naar dit contextgesprek. Voordat de hulpverlening werd toegelaten, hebben zij soms al jaren voor hun ouders gezorgd en van alles meegemaakt. Tijdens het contextgesprek let de therapeut op signalen van parentificatie, en op andere psychische problemen.3,4 Indien er een indicatie is voor individuele hulp worden kinderen doorverwezen.
De vader
