Vier jaar geleden werd het Netwerk Kwaliteitsontwikkeling GGz (NKO)* opgericht, een breed gedragen ggz-initiatief van psychologen, psychiaters, huisartsen, patiënt- en naastenvertegenwoordigers, psychotherapeuten, verpleegkundigen, zorgverzekeraars en zorgaanbieders. Vanuit het NKO ontwikkelen deze partijen gezamenlijke zorgstandaarden voor de ggz, met als doel: het verbeteren van de kwaliteit van de ggz, door vast te leggen welke behandeling en ondersteuning behandelaren bij voorkeur inzetten bij welke psychische aandoening, en onder welke voorwaarden. Hierin wordt ook vastgelegd hoe de behandelaar samen met de patiënt kan besluiten wat de best passende behandeling is.
Navigatiesysteem
Inmiddels zijn er 12 zorgstandaarden en 23 generieke modules. Deze beschrijven integraal wat patiënten kunnen verwachten van de ‘brede ggz’, inclusief de eerstelijn. Het idee is dat professionals hiermee altijd over de juiste en meest actuele kennis en inzichten beschikken, zodat de standaarden behandelaren ondersteunen bij het leveren van goede zorg. De standaarden bieden ondersteuning aan medewerkers in het sociale domein en andere sectoren die grenzen aan de ggz. Tevens vergroten ze de transparantie van de zorg voor de patiënt en diens naasten.
Zo staat in de zorgstandaard welke afspraken je met elkaar maakt, welke behandelingen je kunt inzetten, wie wanneer waarvoor verantwoordelijk is en hoe je samen met de patiënt besluit wat de beste behandeling is. In De Psychiater vergelijkt prof. dr. Ralph Kupka, destijds voorzitter van de Werkgroep bipolaire stoornissen en nmiddels bestuurslid van Akwa, zorgstandaarden met een navigatiesysteem.1 ‘De zorgstandaard moet helpen keuzes te maken. Ik vergelijk het altijd met een TomTom: die vertelt mij ook niet waar ik heen moet, maar hoe ik er kan komen. En de TomTom werkt dynamisch: als de weg is afgesloten, of ik wil een andere route, dan brengt hij me toch op de gewenste bestemming.’
Uit de praktijk, voor de praktijk
Het NKO was niet inhoudelijk betrokken bij de ontwikkeling van de standaarden, maar faciliteerde het proces. De daadwerkelijke ontwikkeling was in handen van werkgroepen van ggz-professionals, zorgaanbieders en financiers. Zo werkten er vanuit het NIP zo’n negentig psychologen aan mee. Patiënten en hun naasten namen actief deel aan de werkgroepen die de standaarden hebben samengesteld. De patiënt en zijn omgeving centraal zetten was daarbij dan ook een belangrijk uitgangspunt. De conceptversies van kwaliteitsstandaarden zijn gedeeld met de leden van de
