Vorig jaar verschenen er twee nieuwe zorgstandaarden: Seksuele disfuncties en Parafiele en Hyperseksuele stoornissen. Welke problemen worden hierin behandeld, en welke relatie bestaat er tussen seksuele problemen en psychische problemen?
De nieuwe zorgstandaarden Seksuele disfuncties en Parafiele en Hyperseksuele stoornissen zijn in te zien op de website . In deze zorgstandaarden zijn de meest actuele inzichten uit wetenschap en praktijk opgenomen over de definitie, prevalentie, diagnostiek en behandeling van specifieke problematiek en de organisatie van de zorg (zie laatste kader). Doel van de zorgstandaarden is goede en doelmatige zorgverlening, om voor
patiënten een zo volwaardig en zinvol mogelijk leven te kunnen realiseren. In dit artikel gaan we in op de problematiek die in deze twee zorgstandaarden wordt behandeld, met name op de relatie tussen seksuele en psychische problematiek.
Problemen met seksualiteit kunnen leiden tot psychische klachten, omdat seksualiteit voor veel mensen bijdraagt aan kwaliteit van leven. Daarnaast kunnen mensen met een bijzondere of afwijkende seksuele voorkeur, zoals pedofilie en fetisjisme, daar veel last van hebben omdat ze zich schamen of hun seksuele gevoelens niet kunnen uiten. Ook kun je daarbij denken aan mensen met een intense preoccupatie met seksualiteit. Omgekeerd kunnen psychische problemen – en medicatie – ook zorgen voor seksuele klachten.1
Seksuele disfuncties
Seksuele disfuncties zijn stoornissen die het vermogen belemmeren om seksueel actief te zijn of seksueel plezier te ervaren. Om van een stoornis te kunnen spreken, moeten de klachten volgens de DSM minstens zes maanden optreden en moet er sprake
