‘Al in mijn opleiding tot psychiater, begin deze eeuw, leerde ik dat angststoornissen goed te behandelen zijn, maar dat ze ook ook heel chronisch kunnen zijn. Dat lijkt inderdaad niet samen te gaan, want als je iets goed kunt behandelen, moet je het ook kunnen tackelen. Dat vond ik toen al fascinerend, en die fascinatie heb ik nog steeds. Veel mensen denken dat angststoornissen eenvoudig te behandelen zijn, maar de hamvraag is of we de behaalde resultaten ook kunnen vasthouden. Effectiviteit is één ding, maar klachtenvrij blijven blijkt veel moeilijker. Na mijn opleiding werd CGT in Nederland heel populair. Kort daarvoor waren er bovendien antidepressiva beschikbaar gekomen en ook die bleken effectief tegen angststoornissen. Opeens waren er dus concrete handvatten voor de behandeling van angstklachten die eerder lastig te behandelen waren. Dat was aanleiding voor veel positivisme in het werkveld, misschien waren we wel iets te optimistisch. Toen ik met mijn promotieonderzoek bezig was, verschoof mijn blik. We deden daarin onderzoek naar het beloop van angstklachten onder de algemene bevolking, waarbij we mensen lange tijd volgden. Zo konden we zien hoeveel cliënten herstelden, hoeveel er terugvielen, en ook in welke klachten zij terugvielen. Hieruit bleek dat een terugval niet altijd plaatsvindt in precies dezelfde stoornis en dat veel meer mensen op termijn opnieuw andersoortige klachten kregen of andere psychische problemen ontwikkelden.’