Sinds een tijdje mogen wij in de multidisciplinaire patiëntbesprekingen bij ons op de poli om privacyredenen de namen van patiënten niet meer noemen en niet meer gezamenlijk in de dossiers kijken. Dat ging in het begin meestal als volgt: Collega 1: ‘Ik wil graag meneer O. inbrengen’ (andere teamleden kijken wazig)… ‘die meneer die ik wel vaker inbreng, met PTSS, maar bij wie EMDR niet geholpen heeft’ (nog steeds gaat er bij niemand een belletje rinkelen)… ‘die met vier kinderen en het trauma was een auto-ongeval, en jij schrijft medicatie voor’ (collega 1 wijst naar collega 2 die heel hard aan het nadenken is over wie er bedoeld wordt)… ‘hij heeft ook al eerder imaginaire exposure gehad bij jou’ (collega 1 wijst collega 3 aan die geen idee heeft over wie het gaat, en dus ook niet of er nog aandachtspunten zijn voor de behandeling bij collega 1 en 2)… ‘afijn, ik vroeg mij af of het nog zinvol is om eens te kijken naar een mogelijke ophoging van de medicatie’, waarop collega 2 aangeeft dat hij niet uit zijn hoofd weet wat de patiënt slikt en hoeveel – daarvoor zou hij even in het dossier moeten kijken, maar dat mag dan weer niet –. Uiteindelijk maken collega 1 en collega 2 een afspraak om deze patiënt dan maar even in een apart overleg te bespreken, met het patiëntendossier erbij.
De privacy van patiënten is een groot goed, maar de bovengenoemde maatregel is natuurlijk volstrekt onwerkbaar op een poli waar multidisciplinair behandeld wordt en waar patiënten vaak al eerder behandeld zijn. We doen momenteel hard ons best om de hierboven beschreven maatregel terug te draaien en willen kijken of de privacy op een andere manier gewaarborgd kan worden.
Laten we ons toch vooral bezighouden met de beschikbaarheid, inhoud en het verbeteren van de behandelingen; met onderzoek naar voorspellers van behandeleffect bijvoorbeeld, zodat we weten welke patiënten kunnen profiteren van welke behandelingen en welke niet. En niet – zoals Menzis wil – alleen betalen als we succes hebben. Op dit moment is het nu eenmaal zo dat wij slechts de helft van de patiënten beter kunnen maken. We weten alleen niet wie tot die gelukkige helft behoort en dat kunnen we ook nog niet voorspellen. We zouden in Nederland een voorbeeld moeten nemen aan Improving Access to Psychological Therapies (IAPT), het Britse project waarover David
