Sinds een tijdje mogen wij in de multidisciplinaire patiëntbesprekingen bij ons op de poli om privacyredenen de namen van patiënten niet meer noemen en niet meer gezamenlijk in de dossiers kijken. Dat ging in het begin meestal als volgt: Collega 1: ‘Ik wil graag meneer O. inbrengen’ (andere teamleden kijken wazig)… ‘die meneer die ik wel vaker inbreng, met PTSS, maar bij wie EMDR niet geholpen heeft’ (nog steeds gaat er bij niemand een belletje rinkelen)… ‘die met vier kinderen en het trauma was een auto-ongeval, en jij schrijft medicatie voor’ (collega 1 wijst naar collega 2 die heel hard aan het nadenken is over wie er bedoeld wordt)… ‘hij heeft ook al eerder imaginaire exposure gehad bij jou’ (collega 1 wijst collega 3 aan die geen idee heeft over wie het gaat, en dus ook niet of er nog aandachtspunten zijn voor de behandeling bij collega 1 en 2)… ‘afijn, ik vroeg mij af of het nog zinvol is om eens te kijken naar een mogelijke ophoging van de medicatie’, waarop collega 2 aangeeft dat hij niet uit zijn hoofd weet wat de patiënt slikt en hoeveel – daarvoor zou hij even in het dossier moeten kijken, maar dat mag dan weer niet –. Uiteindelijk maken collega 1 en collega 2 een afspraak om deze patiënt dan maar even in een apart overleg te bespreken, met het patiëntendossier erbij.
De privacy van patiënten is een groot goed, maar de bovengenoemde maatregel is natuurlijk
