In haar openhartige boek Een dun streepje toeval: hoe een psychiater mentaal herstelde en jou dat ook gunt onderzoekt Remke van Staveren hoe zorgverleners om kunnen gaan met hun eigen mentale kwetsbaarheid. Haar antwoord: zorg goed voor jezelf en de ander.
In 2021 raakte je in een zware mentale crisis. Schreef je dit boek vooral als verwerking van die periode?
‘Niet echt. Ik gebruik het opschrijven van mijn ervaringen altijd al als een manier om die te voor mezelf ordenen, maar ik wist al vrij snel dat ik dit verhaal wilde delen. Als psychiater zet ik me in voor mentale gezondheid en veerkracht, niet alleen voor mijn cliënten, maar ook voor collega-zorgverleners. Vooral preventie vind ik belangrijk. We praten te weinig over onze eigen kwetsbaarheid en ik wilde dat taboe doorbreken. Zelfzorg is geen luxe, het is een noodzaak, en ik hoop dat mijn boek eraan bijdraagt dat dit besef meer doordringt. Al heeft het wel een paar jaar geduurd voordat ik dit verhaal kon schrijven, hoor, het moest eerst echt bezinken. Mijn crisis speelde zich letterlijk af tijdens de coronapandemie, maar die is ook een metafoor voor hoe we een crisis overwinnen. Ik gebruik wat mij overkomen is, wat iedereen overkomen kan, in het boek als kapstok voor het grotere verhaal over herstel en mentale gezondheid, in de hoop dat iemand er iets in vindt wat voor hem of haar werkt.’
Je schrijft hoe vakgenoten en zorgmedewerkers verbaasd reageerden als je vertelde: Ik zit in een mentale crisis. Had je dat verwacht?
‘Mensen vonden het kennelijk onverwacht dat een psychiater zelf mentaal kan instorten. Maar ik heb altijd geweten dat ik ziek kon worden, dat ik – zoals zoveel mensen – ook een mentale kwetsbaarheid
