Het waarborgen van privacy in tijden van corona: een must of een last? | Alleen tuchtklachten van wilsbekwame patiënten worden in behandeling genomen
Het waarborgen van privacy in tijden van corona: een must of een last?
Blijft de privacyregelgeving in de ggz ook in crisissituaties onverkort van toepassing? De coronacrisis zorgt voor nieuwe (privacy)vraagstukken die waarschijnlijk ook in de toekomst relevant zullen blijven.
Face-to-face contact tussen een behandelaar en cliënt is belangrijk in de ggz, maar in de coronacrisis is/was het lange tijd niet mogelijk om cliënten in het echt te ontvangen en behandelen. Toch blijft de zorgvraag van cliënten natuurlijk ook tijdens crises bestaan en nemen hun problemen in sommige gevallen zelfs toe. Om die reden hebben veel hulpverleners gekozen voor een alternatief: cliënten behandelen via beeldbellen, zodat de zorgverlening (in bepaalde mate) kan worden voortgezet.
Een keerzijde van het beeldbellen, is dat de privacy van patiënten hierdoor gedeeltelijk in gevaar kan komen. Zo is er momenteel een scala aan communicatiediensten beschikbaar die lang niet allemaal even privacyproof zijn. Hulpverleners moeten hun cliënten echter ook veilige zorg kunnen garanderen.
De Autoriteit Persoonsgegevens (AP) heeft daarom onlangs een keuzehulp ontwikkeld, waarmee zorgdragers kunnen nagaan in hoeverre communicatiediensten voldoen aan verschillende privacy-criteria (zie: www.autoriteitpersoonsgegevens.nl). Het is vooral belangrijk dat gesprekgegevens niet worden opgeslagen en dat de gebruikte communicatiedienst gebruik maakt van een zogeheten end-to-end versleuteling.
Daarnaast is het voor de privacy van belang dat:
(i) hulpverleners zich in het beginsel wenden tot veilige(re) communicatiediensten;
(ii) dat hulpverleners bij het gebruik van onveilige(re) communicatiediensten een aantal privacy-waarborgen in acht nemen, zoals dat zij de cliënt om toestemming vragen voor het gebruik van de
