‘Mensen die lijden aan chronische slapeloosheid kunnen moeilijk in slaap komen en geen nacht ongestoord doorslapen. Ze liggen vaak lang wakker en zijn daardoor overdag zo moe dat ze ten einde raad zijn. Maar de slaap inhalen lukt niet. Vanwege ons onderzoek ontmoet ik regelmatig mensen die erg lijden onder hun slapeloosheid, nog des te meer omdat zij tot voor kort overal tevergeefs om hulp aanklopten. In de psychiatrie, en ook in de neurologie, wilde eigenlijk niemand zich met hen inlaten. Men vond dat deze mensen zeurden, want klinische EEG-metingen lieten vrijwel geen afwijkingen zien. Ik vond dat intrigerend, maar ik weet nog dat iemand tegen me zei: “je gaat toch niet met slapeloosheid aan de gang? Dat wordt het einde van je carrière.” Maar ja, ik ben koppig, dus ik dacht: oké, dan is het extra belangrijk dat ik het juist wel ga doen. Bovendien wilde ik weten hoe dat nou zat in het brein. Waarom hebben sommige mensen aanleg voor slapeloosheid en anderen niet?’