Column
Comfortzone
Begin deze maand was ik bij de Dag van de Ervaringsdeskundige. Deze dag was in Groningen, dus voor mij een thuiswedstrijd. Er waren presentaties, workshops, een lekkere lunch en natuurlijk collega’s uit alle windstreken.
Onderbuikgevoelens
‘Het geeft me een onderbuikgevoel’, zeg ik tegen mijn supervisor, psychiater en medetherapeuten bij de wekelijkse MST-CAN-supervisie. ‘Het gezin blijft maar zeggen dat het goed gaat, maar ik vertrouw het niet!’ We zijn inmiddels aangekomen bij maand vijf van de behandeling. Vader, moeder en de kinderen geven aan dat er geen incidenten meer zijn geweest.
De stoomwals
Aangevallen was ze, meerdere malen, door het monster dat depressie heet. Samen met jarenlange suf makende medicatie had het zijn tol geëist.
Veiligheid voorop
‘EN NU GA JE ERUIT, IK BEN ZO ONTZETTEND KLAAR MET JE!’, schreeuwt vader Johan naar zijn zoon Pieter. Hij wordt getriggerd door de reactie van Pieter, die met zijn ogen rolt en puberaal ‘boeien’ mompelt.
De eerste stap
Al jarenlang is Maria bekend in de ggz. Ze kent alle vaktermen en met een dik pakket aan voorinformatie en diagnoses is zij met haar gezin aangemeld bij het MST-CAN behandelprogramma.
Down Under: Living on the edge
Australië wordt in de media vaak afgespiegeld als een gevaarlijk land. Toen hij vorig jaar op bezoek kwam, durfde mijn achtjarige neefje nauwelijks het vliegtuig uit, uit angst dat de krokodillen en haaien hem zouden opvreten. Hij was ervan overtuigd dat mijn partner altijd een hamer bij zich had, om spinnen dood te slaan. Nu valt dat natuurlijk reuze mee, maar de mensen staan hier wel dichter bij de dood voor mijn gevoel.
BIG-registratie als brevet
Begin 1998 maakte ik mijn debuut als journalist bij De Psycholoog. Voor mij was het evident waar het eerste artikel over zou moeten gaan: de gezondheidszorgpsycholoog, die op het punt stond erkend te worden als BIG-beroep. Groot was dan ook mijn verbazing toen de (wetenschappelijke) redactie van niets bleek te weten.
Dagboek
Dagboek schetst een rommelig, verward maar desalniettemin duidelijk beeld van hoe het was: de psychiatrie anno 2008-2009.
Eindsprint
Maandagochtend. Ik open nog even mijn mail voordat ik op huisbezoek ga. Nieuwsgierig of er sinds vrijdagmiddag 17.00 uur nog iets gebeurd is in mijn drie gezinnen. Ik verwacht geen crisistelefoontjes, omdat het momenteel redelijk rustig is bij iedereen, maar dan toch telefoon: ‘Hè, crisis bij Jamal?!’
