Gz-psycholoog Arianne Struik is directeur van het Institute for Chronically Traumatized Children (ICTC) in Scarborough (Perth, West- Australië) dat gespecialiseerd is in de behandeling van getraumatiseerde kinderen en hun families. Ze is auteur van het boek Slapende Honden? Wakker maken! Als ‘flying psych’ behandelt ze getraumatiseerde kinderen en volwassen in afgelegen gebieden.

‘Ik wil naar de indoor speeltuin!’, roept de 9-jarige Julian enthousiast. ‘Of knutselen!’ ‘Nee, we gaan naar de bios,’ beslist zijn drie jaar oudere zus Linda op ferme toon.

De vijfjarige Selina heeft forse gedragsproblemen in het pleeggezin waar ze al twee jaar woont. Ze kan als een blad aan de boom omslaan van heel lief naar agressief, waarbij ze blaast als een wilde kat, en ze slaapt slecht. Ze wil niet meer in haar eigen bed slapen, haar pleegouders zijn wanhopig. Selina heeft drugsgebruik meegemaakt en huiselijk geweld tussen haar oma en haar tienermoeder die een dissociatieve stoornis heeft ten gevolge van langdurig misbruik door haar vader.

Hoe heb jij dat toen gedaan? vroeg ze. Ik keek haar aan en stond met mijn mond vol tanden. Vers van de opleiding begon ik aan mijn eerste week als ervaringsdeskundige in de zorg. Een collega had me gevraagd eens langs te gaan bij een jonge vrouw die kampte met depressie.

De traumabehandeling van Thomas, vader in een gezin dat nu drie maanden in behandeling is (MST-CAN), is nog in de opstartfase. Het is een man met een sterke mening over hoe hij wil dat de dingen verlopen.

Ik werk al een half jaar met een tweeling van drie die op de leeftijd van vier maanden in een pleeggezin is geplaatst vanwege huiselijk geweld. Het ging er thuis behoorlijk heftig aan toe; toen de vader zijn oudste zoon in de voortuin met een kettingzaag in tweeën probeerde te zagen, rekende de politie hem in. De jongens bleven hun moeder drie keer per week zien, omdat het plan was dat ze weer bij haar zouden gaan wonen.

Voor mij kwam het programma Herstel, Empowerment en Ervaringsdeskundigheid (HEE) voor het eerst in beeld in 2009, in de vorm van een cursus waarvoor ik was aangemeld.

Op een koude zondagmiddag, - ik lees net een tijdschrift op de bank -, schrik ik op van een alarmerend geluid.

Een half jaar geleden kreeg ik een mail met de vraag of ik het moeilijkste meisje van Nieuw-Zeeland wilde behandelen, veertien jaar en erg agressief.

Nooit gedacht dat ik deze oneliner van Cruyff nog eens zou gebruiken.