Australië wordt in de media vaak afgespiegeld als een gevaarlijk land. Toen hij vorig jaar op bezoek kwam, durfde mijn achtjarige neefje nauwelijks het vliegtuig uit, uit angst dat de krokodillen en haaien hem zouden opvreten. Hij was ervan overtuigd dat mijn partner altijd een hamer bij zich had, om spinnen dood te slaan. Nu valt dat natuurlijk reuze mee, maar de mensen staan hier wel dichter bij de dood voor mijn gevoel.

Begin 1998 maakte ik mijn debuut als journalist bij De Psycholoog. Voor mij was het evident waar het eerste artikel over zou moeten gaan: de gezondheidszorgpsycholoog, die op het punt stond erkend te worden als BIG-beroep. Groot was dan ook mijn verbazing toen de (wetenschappelijke) redactie van niets bleek te weten.

Gz-psycholoog Arianne Struik is directeur van het Institute for Chronically Traumatized Children (ICTC) in Scarborough (Perth, West- Australië) dat gespecialiseerd is in de behandeling van getraumatiseerde kinderen en hun families. Ze is auteur van het boek Slapende Honden? Wakker maken! Als ‘flying psych’ behandelt ze getraumatiseerde kinderen en volwassen in afgelegen gebieden.

‘Ik wil naar de indoor speeltuin!’, roept de 9-jarige Julian enthousiast. ‘Of knutselen!’ ‘Nee, we gaan naar de bios,’ beslist zijn drie jaar oudere zus Linda op ferme toon.

De vijfjarige Selina heeft forse gedragsproblemen in het pleeggezin waar ze al twee jaar woont. Ze kan als een blad aan de boom omslaan van heel lief naar agressief, waarbij ze blaast als een wilde kat, en ze slaapt slecht. Ze wil niet meer in haar eigen bed slapen, haar pleegouders zijn wanhopig. Selina heeft drugsgebruik meegemaakt en huiselijk geweld tussen haar oma en haar tienermoeder die een dissociatieve stoornis heeft ten gevolge van langdurig misbruik door haar vader.

Hoe heb jij dat toen gedaan? vroeg ze. Ik keek haar aan en stond met mijn mond vol tanden. Vers van de opleiding begon ik aan mijn eerste week als ervaringsdeskundige in de zorg. Een collega had me gevraagd eens langs te gaan bij een jonge vrouw die kampte met depressie.

De traumabehandeling van Thomas, vader in een gezin dat nu drie maanden in behandeling is (MST-CAN), is nog in de opstartfase. Het is een man met een sterke mening over hoe hij wil dat de dingen verlopen.

Ik werk al een half jaar met een tweeling van drie die op de leeftijd van vier maanden in een pleeggezin is geplaatst vanwege huiselijk geweld. Het ging er thuis behoorlijk heftig aan toe; toen de vader zijn oudste zoon in de voortuin met een kettingzaag in tweeën probeerde te zagen, rekende de politie hem in. De jongens bleven hun moeder drie keer per week zien, omdat het plan was dat ze weer bij haar zouden gaan wonen.