In vrijwel alle emotie- en hechtingsgerichte behandelingen is het gezin het uitgangspunt voor de behandeling. Begin 2022 presenteerden klinisch psycholoog Lenny Rodenburg en gz-psycholoog Elien van Oostendorp in Systeemtherapie een Nederlandstalige integratie van de behandelmodellen Attachment Based Family Therapy (ABFT), Emotionally Focused Family Therapy (EFT) en Dyadic Developmental Psychotherapy (DDP).
Vanuit welke visie schreven jullie het betreffende artikel?
‘Wij leerden elkaar kennen bij ggz-instelling MoleMann, waar we allebei werkten vanuit een vernieuwende visie op de behandeling van kinderen met psychische problemen. We wilden weg van de klassieke ggz, waarin de individuele stoornis het uitgangspunt is bij diagnostiek en behandeling. Daarom zijn we uiteindelijk een eigen praktijk gestart, vanuit de redenering dat een kind niet wordt geboren met een angst- of agressieprobleem, maar dat veel gedrags- en psychische problemen van kinderen ontstaan in de relaties met de mensen om hen heen. Vooral de vaardigheden die een gezin heeft in het omgaan met emoties of stress zijn hierin zeer bepalend, dus moet je het gezin in onze optiek ook van meet af aan bij de behandeling betrekken.’
Wat betekent dat voor de dagelijkse praktijk?
‘Huisartsen verwijzen vaak kinderen naar ons die somber zijn, of omdat de ouders en de school denken dat ze ADHD hebben. Wij nodigen dan direct het hele gezin uit voor een kennismakingsgesprek; om erachter komen hoe het gezin functioneert, wat de gezinsleden hebben meegemaakt en wat ze doen bij problemen. Tijdens die eerste ontmoeting hebben we het niet alleen over de problemen van het kind, maar voeren we een open gesprek over allerlei aspecten van het gezinsleven. We vragen bijvoorbeeld ook aan de kinderen: “Hoe doen papa en mama het volgens jullie samen, en hoe gaan jullie thuis met boosheid om?”‘
Durven kinderen dan eerlijk antwoord te geven?
‘Jazeker, we krijgen de problemen al snel op tafel. Maar als we merken dat de kinderen het moeilijk vinden om te zeggen wat ze denken, dan is het aan ons om de veiligheid te creëren waarin ze dat wel durven. Als we zien dat een kind het spannend vindt om iets te zeggen en zijn ogen schieten naar die van zijn vader, dan maken we dat bespreekbaar. “Zie ik goed dat je nu bij papa aftast of je hier iets over kan zeggen? Kan het zijn, papa, dat je zoon straks in de auto te horen krijgt: waarom zei je dat nou tegen die
