Via een supervisant werd ik gevraagd een familie te helpen met EMDR-therapie. De moeder en vier jonge kinderen hadden vader gevonden, die zich had opgehangen in de garage terwijl ze boodschappen deden. Oma worstelde met het verlies van haar zoon die net een paar maanden van de drugs af was. Omdat ze zeer afgelegen woonden, vonden de sessies in twee opeenvolgende dagen bij oma thuis plaats en logeerde ik in een nabijgelegen hotel.
Ik vertrok ’s ochtend wat gehaast om het vliegtuig te halen. Bij aankomst trof ik nog een dochter van oma aan, twee kleinkinderen – van wie er één hoogzwanger was – een achterkleinkind dat voortdurend huilde, en opa, die jaren geleden een herseninfarct had gehad waardoor hij in een rolstoel zat en onverstaanbaar sprak. Ik werd in het achterkamertje geparkeerd. We startten in een gezinssessie met uitleg over rouw, waarna ze een voor een mijn achterkamertje kwamen: lopende bandwerk. De jongste dochter van zes was papa’s lieveling en ze miste haar vader enorm. Ik gaf haar een poppetje, gemaakt van een soort ballon; met ogen en haar, gevuld met bloem, waarmee ze gezichtsuitdrukkingen kon boetseren. Tijdens de EMDR-sessie werd ze steeds bozer en hardhandiger; de ballon scheurde open en stofwolken bloem vlogen door de kamer. Na wat stofzuigen zat ik van top tot teen onder de bloem. Doodmoe vertrok ik naar mijn hotel, waar ik ontdekte dat mijn schone kleren thuis nog aan de waslijn hingen.
Toen ik de volgende ochtend weer het gezinshuis binnenstapte, was het er een drukte van belang. Er waren nog twee volwassenen en een achterkleinkind bij gekomen, in de woonkamer lagen twee jongens op een matras te slapen en uit de badkamer klonk geschreeuw. Opa gebaarde tegen me, waarop de thuiszorgdame dat vertaalde in dat het vruchtwater vannacht was gebroken: de weeën waren in volle gang. ‘Hij wordt genoemd naar mijn zoon’, schreeuwde opa. Oma omhelsde me en vroeg of haar dochter en kleindochter ook een EMDR-sessie konden krijgen. Zij had zich daarna zo opgelucht gevoeld. Ik ging aan de slag, maar de dochter vertelde me dat ze eigenlijk veel meer last had van een paar dodelijke ongelukken waar ze getuige van was geweest. Ik moest om drie uur mijn vliegtuig halen en zag de tijd vorderen. Ze werd steeds enthousiaster en toen het einde van de sessie in zicht leek, wilde ze ook nog van
