‘Ik had een cliënt met een zo ernstige angststoornis dat hij zelfs zijn huis niet meer uit durfde’, vertelt Michelle Craske als haar gevraagd wordt wat haar ertoe bracht om de behandeling van angststoornissen op een andere leest te schoeien.

‘Hij was bang voor zo ongeveer alles. Ik behandelde hem met exposuretherapie en geleidelijk verminderde zijn angst. Tenslotte stapte hij zelfs weer probleemloos in een vliegtuig, wat daarvoor ondenkbaar was. Het was een ongekend succes, althans dat dacht ik op dat moment, maar na zes maanden stond hij opnieuw bij me op de stoep. Sinds hij tijdens een vlucht in paniek was geraakt, was de angst weer terug. Hij was nu vooral bang voor zijn reactie op de paniek; voor dat hij op een volgende vlucht bijvoorbeeld schreeuwend door het gangpad van een vliegtuig zou rennen. Op dat moment, bij die cliënt, realiseerde ik me dat het feit dat iemands angst door de behandeling zo sterk afneemt niets zegt over een mogelijk blijvend positief effect.’

Het gesprek tussen de twee hoogleraren vindt plaats op de werkkamer van Hermans, in het Leuvense Centrum voor Leerpsychologie en Experimentele Psychopathologie. De hierboven beschreven ervaring met de angstige cliënt was voor Craske de aanleiding om zich in de jaren negentig van de vorige eeuw grondig te verdiepen in het onderzoek dat in Leuven werd verricht, naar de leerprocessen van mensen met een angststoornis.