Ten gevolge van hersenletsel kunnen mensen zelfs simpele taken vaak niet meer foutloos uitvoeren. Voor patiënten die als gevolg hiervan ernstige cognitieve stoornissen ondervinden, ontwikkelde Luciano Fasotti compensatietrainingen. In februari nam hij in Nijmegen afscheid als hoogleraar Klinische neuropsychologie.
Waarom koos u ooit voor de neuropsychologie?
‘Ik heb in Padua psychologie gestudeerd en Italië was in die tijd een voorloper op het gebied van de neuropsychologie. Daardoor kwam ik al vroeg met het vak in aanraking, maar ik werd pas echt enthousiast toen ik een boek las van de Russische psycholoog Aleksandr Luria, een van de grondleggers van de neuropsychologie. Ik was vooral onder de indruk van de hoofdstukken waarin hij beschreef hoe hij soldaten had behandeld die in de Tweede Wereldoorlog zwaar hoofdletsel hadden opgelopen. Toen ik las hoe hij ze had geholpen om cognitief weer redelijk te functioneren, wist ik het zeker: dit moet mijn vak worden.
Na mijn studie kwam ik terug naar België, waar ik ben opgegroeid omdat mijn vader er op een Italiaans consulaat werkte, en ik ben toen in Maastricht een aanvullende cursus gedragstherapie gaan volgen. Die cursus werd gegeven door Joop Schuerman die in Hoensbroek werkte bij het toen net geopende Instituut voor Revalidatievraagstukken. Ik kon daar komen werken en ben er onderzoek gaan doen naar de invloed van hersenletsel op diverse cognitieve functies, waaronder aandacht en concentratie. In die tijd heerste er een epidemie aan cognitieve problemen als gevolg van traumatisch hersenletsel, omdat auto’s enkele jaren daarvoor
