Het Eurovisie Songfestival

En toch is het niet gelukt. Ik heb dus uren gewijd aan het bekijken en beluisteren van de hysterische en extatische optredens tijdens het Eurovisie Songfestival (ESF) in Rotterdam. Niet alle ‘douze points’ toekenningen heb ik meer meegekregen en mij is zo het verlies van onze Jeangu bespaard gebleven. In Suriname staat hij huizenhoog in de hitlijsten, dus ach. Maar waarom was ik zo geboeid? Het was een explosie van drama, theatraliteit, lichtshows (in lijnen en rechthoeken vooral) en filmische hotspots in Nederland. Een maf tafereel met Nikki die als presentatrice hoog boven haar collega’s uittorende, het gebrekkige Engels van Jan Smit, de glitter en outcries (‘fantastic, marvelous, keep on clapping’). Hetzelfde gold voor de optredens: Dis-co-tecque van Litouwen, in gele pakken en robotachtige bewegingen; de mutsige performance van IJsland; Finland die gewaardeerd werd om de harde ‘eerlijke’ rock maar het verloor van de Italiaanse bijdrage in hetzelfde genre, en de door Nederland geleende trots met de Utrechtse Stefania die uitkwam voor Griekenland en de Groningse Mata Hari uitgevoerd door Azerbeidzjan. Als kind al vond ik uitsluitend de begintune van het festival mooi – de rest kon me toch gestolen worden?

Ik weet inmiddels waarom de show nu zo welkom was: in het werk als psycholoog vangen we de (emotionele) reacties van onze cliënten op; we bieden holding en moedigen mensen aan om vooral de helende weg van exposure, cognitieve herstructurering of gedragsverandering op te gaan. Ten alle tijden bewaken we de rust in onszelf, zodat we de cliënt ook rust kunnen bieden. Suïcidale ideaties, wanhoop, en emotionele uitbarstingen; we verdragen het allemaal met een kalm gemoed. We reflecteren in intervisie, en schrijven onze teksten – onlangs ontvingen we nieuwe richtlijnen over hoe we dat moeten doen nu binnenkort onze cliënten meelezen in hun dossiers. En dan ook nog anderhalf jaar opgesloten zijn in coronatijd. Ik ben inmiddels wel toe aan wat excentrieke uitspattingen!