In GZ-psychologie nr. 1, 2023, stond de opinie Hoe een complexe traumatheorie een sterk verhaal bleek van Bart Verkuil. Psychiater Tineke Smit reageert vanuit haar persoonlijke ervaring met en research naar de polyvagaaltheorie, ‘om als clinicus bij te dragen aan juiste informatieoverdracht en om de discussie gaande houden.’
De polyvagaaltheorie (PVT) is een neurofysiologisch model dat snel aan populariteit wint door de grote waarde in de klinische praktijk. Het model versnelt het therapeutisch proces. De PVT beschrijft de wisselwerking tussen lichaam en psyche via het zenuwstelsel. In de spreekkamer kunnen we nu op zenuwniveau volgen hoe een cliënt in de stress schiet, of hoe hij of zij zich afsluit door signalen van mimiek, verstijving of huidskleurverandering te volgen. Dat zijn autonome, niet bewuste, reacties die door cliënt en therapeut fysiek eerder te merken zijn dan mentaal. Sommige cliënten ervaren ondanks een succesvolle behandeling (EMDR, exposure, schema etc.) nog steeds belemmerende fysieke reacties, zoals hartkloppingen, darmklachten of geluidsovergevoeligheid. Als cliënten deze fysieke reacties beter gaan begrijpen, verloopt elke vorm van therapie beter. Vanuit dit perspectief wordt al ruim 30 jaar op meerdere terreinen onderzoek verricht, met opmerkelijke uitkomsten (zie www.stephenporges.com). Een goed begrip van de PVT vraagt om gedegen studie. Ik waardeer het dat Verkuil zich hierin heeft verdiept, dat hij één aspect van de PVT helder heeft beschreven en ik vind ook dat we voorzichtig moeten zijn met een te simplistische vertaling van het model. Echter, in zijn artikel ontbreken essentiële aspecten die eerder in peer reviewed-publicaties over
