Het is duidelijk dat de discussie over de polyvagaal theorie leeft. Voordat ik in ga op de kritiek door Tineke Smit geuit, is het allereerst belangrijk om even stil te staan bij wie er in hulpverleningsland nu gebaat is bij een discussie over de evolutionaire en zeer specifieke fysiologische aspecten van de stressreactie. In het evidence-based werken gaat het om zorg te bieden die is gebaseerd op drie bronnen van informatie: ‘wetenschap’, ‘patient-voorkeuren’ en ‘kennis en ervaring van de therapeut’^{1 [ii]} De hier gevoerde discussie gaat over het eerste, en dan nog niet eens over de effectiviteit van interventies die eventueel voortvloeien uit de theorie; het betreft puur evidentie voor de theorie. En ik kan me niet voorstellen dat verbeterde patiëntenzorg nu echt heel specifiek afhangt van de evolutionaire en anatomische details van de theorie, waarover de kritieken nu over en weer gaan? Zou een patiënt er wakker van liggen dat de bevriesreactie toch niet door de dorsale vagale hersenkern wordt beïnvloed? Of dat reptielen helemaal niet zo a-sociaal zijn en lang niet alle zoogdieren sociaal? ‘t Lijkt me dat ze belangrijker problemen hebben. Ik zie het eerder als voer voor psychologen en een oproep aan hen om alert te blijven voor de zogeheten Seductive Allure of Neuroscience Explanations (kort gezegd: met een neurowetenschappelijk sausje zijn verklaringen aantrekkelijker en zijn mensen minder geneigd kritisch na te denken)². Laten we met deze kennis uitkijken voor de zogeheten ‘confirmation bias’: niet alles wat mooi en logisch klinkt en waar