Exposurebehandeling van een obsessieve-compulsieve stoornis (OCS) is in ongeveer 55% van de gevallen succesvol. Bijna de helft van de patiënten heeft er dus onvoldoende baat bij. ‘Kennelijk begrijpen we nog niet goed genoeg wat er met deze patiënten aan de hand is’, concludeert de Canadese hoogleraar Klinische psychologie Christine Purdon.
Artikel bewaren
Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan
Login of Maak een account aan
Onlangs sprak Purdon hierover in Leuven (BE), met haar Utrechtse collega Marcel van den Hout, hoogleraar Klinische psychologie en Experimentele psychopathologie aan de Universiteit Utrecht (UU). Als Marcel van den Hout de universiteitskamer binnenstapt, wordt uit de hartelijke begroeting van Christine Purdon meteen al duidelijk dat we tijdens dit gesprek niet hoeven rekenen op een vinnige controverse. ‘Vanaf dat ik student was heb ik altijd naar Marcel en zijn onderzoek opgekeken’, opent Purdon en als uit het volgende gesprek iets duidelijk wordt, dan is het wel dat de twee gesprekspartners hun visie op de (behandeling van) obsessief-compulsieve stoornis (OCS) volstrekt
