Traumatische rouw omvat klachten van een persisterende rouwstoornis, posttraumatische stressstoornis (PTSS) en depressie na verlies van een dierbare. Een passende behandeling kan resulteren in een aanzienlijke vermindering van de klachten.
Het afgelopen decennium is de belangstelling voor rouwproblematiek gegroeid en in 2013 werd de diagnose ‘persisterende complexe rouwstoornis’ voor het eerst in een formeel diagnostisch classificatiesysteem (DSM-5) opgenomen. In de DSM-5-TR is de diagnose aangepast naar persisterende rouwstoornis (PRS).1 Het bieden van specialistische zorg bij verstoorde rouw is hierdoor beter mogelijk geworden, wat wenselijk is voor nabestaanden die wegens ernstige klinische klachten een specifieke behandeling behoeven. De DSM-5-TR criteria van de persisterende rouwstoornis staan in verkorte vorm in Tabel 1.
Tabel 1
|
A
|
De dood van een dierbare, tenminste 12 maanden geleden.
|
|
|
B
|
Sinds het overlijden is er sprake van een rouwreactie die wordt gekenmerkt door een intens gemis van- of verlangen naar de overledene, of door preoccupatie met gedachten of herinneringen aan de overledene. Deze respons is gedurende een periode van tenminste de voorgaande maand bijna dagelijks in klinisch significante mate aanwezig.
|
|
|
C
|
Als gevolg van het overlijden werden ten minste 3 van de volgende symptomen in klinisch significante mate ervaren; en wel bijna elke dag, gedurende tenminste de afgelopen maand:
|
|
|
1.
|
Identiteitsverstoring (bijv. het gevoel dat een deel van jezelf is overleden);
|
|
|
2.
|
Een duidelijk gevoel van ongeloof over de dood;
|
|
|
3.
|
Vermijding van |
