Als hulpverlener doen we diagnostisch onderzoek en vervolgens geven we vaak voor enkele maanden een behandeling, waarna het zorgverleningstraject beëindigd wordt en het kind uit ons zicht verdwijnt. Hoe het daarna verder gaat met het kind of de jongere weten we doorgaans niet. Een casus over het verloop van ADHD.
door: Adriaan Kievit & Rianne van de Weitgraven
© MNStudio / stock.adobe.com
Als Susanne op 18-jarige leeftijd in behandeling komt bij behandelaar Rianne, vertelt ze dat ze op 6-jarige leeftijd al eerder onderzocht is door behandelaar Adriaan. Er is toen ADHD geclassificeerd. Bij ons behandelaars ontstaat daarop het gezamenlijke idee om voor één uniek persoon te verkennen wat het betekent, en welke impact het heeft, om met ADHD-symptomen en een ADHD-classificatie op te groeien. In dit artikel komen Susanne en haar ouders hierover aan het woord. Zij vertellen over haar kinderjaren, adolescentie en het nu. Vervolgens geven wij onze visie op de problematiek en behandeling van Susanne.
Susanne als kind
Toen Susanne één jaar had gekleuterd, bleek dat zij op alle ontwikkelingsgebieden voorliep. De kleuterjuf gaf daarom aan dat zij naar groep 3 moest. Haar ouders herinneren zich uit haar eerste jaren vooral het ‘vele bewegen’. Susanne kan zich nog goed herinneren hoe het voor haar was toen zij in een andere groep terechtkwam: ‘Daar moest ik ineens stilzitten.’ Omdat dat niet goed lukte, kreeg ze een apart tafeltje dat naar de muur gericht stond. Dit was voor de ouders het eerste signaal dat er
